Jest piątkowy wieczór. Rozpoczął się weekend. Dla mnie wyjątkowy. Właśnie pakuję walizki by jutro wyruszyć w drogę do Rzymu.
W niedzielę obchodzimy z mężem 12 rocznicę ślubu, którą będziemy świętować zwiedzając Wieczne Miasto.

Spędzimy w Rzymie dwa dni. Wylatujemy jutro rano (pobudka 4.30!), a wracamy w niedzielę wieczorem.

Mąż sprawił mi niespodziankę. Potajemnie omówił wszystko ze znajomymi (uwielbiam ich – nie tylko za to), którzy zgodzili się zaopiekować przez ten czas chłopcami.

W Rzymie dawno temu…

W Rzymie byliśmy, gdy byłam w ciąży z Bartusiem.
Dzielnie wydreptywałam ścieżki, z lekko już widocznym brzuszkiem. Min. dlatego mam do Rzymu sentyment. I historyjkę, którą Bartek słyszał już setki razy.

W pewnym momencie naszego pobytu, zaczęłam się martwić, że nie czuję ruchów dzidziusia. Z każdą upływającą godziną byłam tym coraz bardziej zdenerwowana.
Akurat zwiedzaliśmy wnętrze kościoła, w którym rozbrzmiewała muzyka organowa. Na chwilę usiedliśmy w ławce, bo taka muzyka zawsze nas czaruje. I wtedy dzidziuś (chyba jeszcze nie był Bartkiem) poruszył się.
Poruszył to mało powiedziane! Tańcował w brzuchu tak, że nadrobił z nawiązką dwa dni leżakowania.

Przyznam się Wam, że ten moment to moje najpiękniejsze wspomnienie z Rzymu.
Teraz Bartuś tańcuje w swoim pokoju, gdy włączy głośno muzykę i myśli, że go nie widzę. 😉 Nie gra co prawda na organach, ale uderza w struny gitary. We wrześniu skończył 11 lat!
A My wrócimy jutro do tego magicznego miasta – Rzymie przybywamy!

Też macie takie wspomnienia, które z rozrzewnieniem, wielokrotnie opowiadacie? Pewnie tak. 😀
Załączam uściski, jeszcze ze Szwajcarii.